Η Αραπάκη ανατρέχει με το ζωγραφικό της έργο

σε σημαντικές σελίδες της ιστορίας της τέχνης.

Οι πλασμένεςμε σινηκή μελάνη αλλά και μαύρα

και καφέτια λάδια φιγούρες φέρνουν στο νου

άλλοτε παραστάσεις της προϊστορικής ζωγραφικής

των σπηλαίων,άλλοτε κινέζικα ιδεογράμματα

και άλλοτε τις αποδοσμένες με παχιές πινελίες,

επηρεασμένες από οδυνηρές μορφές των λυρικών

εκφραστών ενός ιδιότυπου εξπρεσιονισμού,

του Μουνκ, του Ένσορ και προπάντων του Σουτέν.

Εμφανίζονται πάνω στο χαρτί ή το μουσαμά ως

σκοτείνα αποτυπώματα, όπως σε ένα θέατρο σκιών.

Τα σκηνικά της δομούνται με πυκνά πλέγματα, γραμμικές τρυφερές απεικονίσειs δένδρων, ρυθμικές, αφηρημένες συνθέσεις, μέσα στο κενό.

Εκεί προβάλουν ανάλαφρα σαν λιβελούλες, εκστασιασμένα μέσα στην κίνηση του χορού αλλά και κυρτωμένα από την εγκατάλειψη σώματα, καθώς και πρόσωπα τραγικά, κραυγάζοντα ή χαραγμένα απο τις κακουχίες.

    Τα έργα της Αραπάκη είναι γραμμένα με μια γραφή παρορμητική και χειρονομιακή, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και αυτόματη, βίαια και λυρική ταυτόχρονα. Θυμίζει τη γραφή που χρησιμοποίησε το λεγόμενο μεταπολεμικό κίνημα του "ταχισμού", που ονοματίστηκε από τη γαλλική λέξη "taches", που σημαίνει κηλίδες.

    Αποκαλύπτουν όμως, όταν τα παρατηρήσει κανείς με προσοχή, μέσα απο τη χρήση καλλιγραφικών στοιχείων της Ανατολής, απτό το διττό χαρακτήρα της ανθρώπινης ύπαρξης. Φέρνουν στο φως τα διονυσιακά και απολλώνια στοιχεία της. Μαρτυρούν την οδύνη, τη μοναξιά, την απελπισία του εγκλωβισμένου μέσα σε κάθε λογής δεσμά,αποξενωμένου από τον περίγυρο του, σύγχρονου κατοίκου των πόλεων. Δηλώνουν την ίδια στιγμή και τη λυσσαλέα επιθυμία του ν’ απελευθερωθεί από αυτά, με ένα ερωτισμό και με μια ποιητική προσέγγιση του κόσμου, που τον απογυμνώνει από τις κοινωνικές συμβάσεις και τον οδηγεί σε νέα, αρχέγονα επίπεδα συνείδησης του εαυτού του και συνένωσής του με τη φύση και τα στοχεία της.